HORACIO, Odas, II, 14
¡Ai, como pasa o tempo!
«Eheu (ai!), como oimoi, é máis un suspiro que unha palabra, hai que pronuncialo en voz alta, ei-he-u, para comprender a súa forza, unha expresión visceral de pesar, que agroma do fondo do ser, das entrañas do ser humano, das profundidades da terra á onde todos iremos .» Harry Eyres
¡Ai, Póstumo, meu amigo, que fuxidío
é o tempo! nin a miña piedade me libra
das enrugas da senectude inminente
nin da morte inevitable,
non, amigo, por moitos touros
que sacrifiques, cada día que pasa,
ó terrible Plutón, que mantén confinados
ó xigante Xerión e a Ticio
nas lúgubres augas que todos
os que nos alimentamos dos dons da terra
xa reis, xa pobres escravos,
estamos condenados a navegar.
En van escaparás da guerra cruenta
ou do mar tormentoso de Adria,
en van temerás o vento do sur
que cada outono nos encama arrefriados:
Hai que ir ver o negro río do inferno
de lánguido caudal e as infames fillas de Dánao
e a Sísifo, o de Eolo, condenado
a un castigo eterno.
Hai que deixar atrás a terra, o fogar e a amante
esposa; non te acompañará, dono efímero,
ningunha árbore das que prantaches,
a non ser os fúnebres cipreses;
un herdeiro quen ben o merece beberá o viño
exquisito gardado con mil chaves
e tinguirá o chan co reservado
para as ceas de gala.
O OLMO DOS FALSOS SOÑOS 